Hep geniş zamanlar umduk, ama dar vakitlere sığdırmak zorunda kaldık sevdalarımızı! Çaresiz şiirlere sığındık sonra, dar vakitler yetmeyince! Karagün dostumuz oldu şiirler!

Bugün günlerden 14 Şubat diyor başucumdaki takvim.
“Sevgililer Günü”. Her yıl bugün “aşk”ı anımsatır insanlarımıza.

Aylardan yılın en cüce ayı Şubat.
Zemherinin en soğuk günleri.
Güneşin en kaprisli mevsimi şimdi.
Dışarıda hava ayaz mı ayaz.
Sokaklar bile üşümüş gibi kendi tenhalıklarıyla.

Bir tek ayın 14’ü ısıtıyor yürekleri.
Bir de sevgiyle sığındığımız odalarımızın ısısı camlara vurur, camlarda “aşk”ın buğulu gözyaşları varmış gibi…

Balkonda sardunya saksıları dizili.
Suya doymuşlar belki.
Ama içlerinde, hala güneş özlemi…
— Oysa biz, hep başka saksılarda sevdalandık güneşe!

“Aşk” bir yüzleşme gibidir de kimi zaman.
Geçmişin yanılgıları ile geleceğin umutları arasında gidip gelen bir yüzleşme…
— Hep geniş zamanlar umduk, ama dar vakitlere sığdırmak zorunda kaldık sevdalarımızı!
— Çaresiz şiirlere sığındık sonra, dar vakitler yetmeyince! Karagün dostumuz oldu şiirler!
— Şiir çaredir belki. Ama hep çaresizlik gibi yaşanır! Ve içtenliği yoksa “aşk”ın, boş bir sayfa gibidir. Okusan da olur, okumasan da!
— Bu yüzden hep tırnak içinde aranmalıdır “aşk”!

Kimi zaman hayallerimizle yaşarız “aşk”ı, umutlarımıza sevdalanırız!
Bazen en derin bir nefes gibidir “aşk”.
Hava değildir sadece içimize çektiğimiz o zaman, sanki bütün bir hayat!
Ve “aşk”ın rengini tutkuyla boyarız!
— Bu nedenle de tırnak içinde yazılmalı “aşk”!

Başlı başına bir tutku oldu “aşk”, tırnak içinde yazıldığında.
Öyle bir tutku ki, gençliğimizin sanki tutunacak tek dalı!
— Bir yenilirsek, hüzün kazanır.
— Duygular sanki karanlığın hükmünde kalır, hayatın bir çeşit med ceziri yaşanıyor gibi!

Sevgiden kopuk her söz, içtenliği olmayan her vaat, dudaklardan fırlayan her yalan…
— Bir başka acıya çarpıp da kanatır bu yüzden.
Yine bu yüzden, pek çoğumuz bir çok acıdan süzerek elde edebildik “aşk”ı!
Kendi yaşam koşumuzu sürdürdüğümüz kulvarda, kendi tempomuzda koşarken, pek çoğumuz da ona rastlayamadık bu yüzden.
— Bu yüzden “aşk”, yeni bir varoluşun simgesel bir anlatımı gibidir de!
— Öyleyse, yeryüzünde hiç bir “aşk” yürekli olmadan yaşanmaz!

Çaldığı her kapıda “aşk”ın söylediği tek bir söz var çünkü:
“İçtenliğimi arıyorum!”

Ne kadar da haklı?
Bir sonbahar gibi yaşanır o zaman hayat, değerlerimizdeki yaprak dökümleriyle birlikte.
— Gönül kırıklıklarımızı biriktiririz bazen sadece, yaşama tutunmak adına bir deneyim diye…

Ve içtenliğini arayan “aşk”, aradığıyla karşılaşınca…
Kapınızı çaldığında tek bir söz söyleyecektir bu yüzden:
— Benim şiirimi okudukça ağlayacaksın!