— Boyayalım mı abi? Küçük bir çocukla tanıştım geçenlerde. Yaşı 10 civarında. Adını bilmiyorum… Yağmurlu bir gündü. Üşüyordu. Hani hep horlanan, eli yüzü kir içinde çocuklar var ya, onlardan biriydi o da. Aslında elini yüzünü yıkasanız, onun da diğerleri gibi kalbinin tertemiz, sevgi dolu olduğunu görürsünüz. Diğerlerinden tek farkı: para kazanmak zorunda olması! Ailesi

Günlerden Pazartesi. Bir akşamüstü… Dışarıda kasvetli, bungun bir hava. Mevsim kış. Pencereler kapanmış. Sanki gri bir tül örtmüş şehrin üstünü. Pencere önündeydim. Herşey de benimle birlikte pencere önünde. Başlıcası da anılar. Çocukluğuma dair anılar. Oysa söylenecek tek sözcük var: “İnsanlar anılarıyla değil, özlemleri ve umutlarıyla yaşar…” Çocukluğumda babamın cadde üzerindeki evinde,